A kogo chcielibyście...? ;>

~*~*~*~

A Sirius odwździęczyłaś się jakoś tym koleżankom? ;>

Administrator

byłam wtedy mega wsciekła chciałam iśc do domu Sad

~*~*~*~

ja płakałam po śmierci Dumbledora, Syriusza, Hedwigi (uwielbiałam tą sowę chociaż mało o niej wspominano) i Zgredka. I strasznie mnie ruszyła opowieść o tej rybce którą podarowała Lily Horacemu w filmie tylko niestety nie pamiętam czy w samej książce też była o tym mowa.

~*~*~*~

niee... w książce nic nie było o rybce wydaje mi się... ale w filmie to owszem;> cudne to było;> i smieszna ta scena jak Harry łyknął Feliksa i poszedł do Hagrida xD jakby co najmniej się opił xD

~*~*~*~

ja w kinie mało nie padłam śmiałąm się strasznie z bratem że Harry wreszcie smakuje życia pije ćpa czy kto to wie co robi Smile

ale na tej scenie z tą rybką to wymiękłam a najgorsze było to chyba głupie "puf" rozwaliło mnie to bo taka myśl mnie naszła jak niewiele trzeba żeby coś się skończyło Sad

~*~*~*~

tak... to puf właśnie... oglądałam tę scenę chyba z tysiąc razy i za każdym czułam to samo... straszny smutek i pustkę po stracie Lily i Jamesa.... albo gdy przypomniałam sobie jak w pierwszej części Harry zobaczył ich w Ain Eingarp... albo w trzeciej ... gdy Syriusz i Lupin opowiadali, że woleli by zginąć niż zdradzić przyjaciół... czy też w czwartej części... jak rodzice Harry'ego pojawili się po złączeniu rózdżek... najgorzej było ze mną chyba jednak po przeczytaniu Insygniów Śmierci... kiedy Harry będa juz w Zakazanym Lesie odwrócił kamień wskrzeszenia i cała czwórka się pojawiła... i jak Potter wtedy ich przepraszał... wtedy uświadomiłam sobie jak straszne musiało być jego życie bez rodziców.... jak bardzo cierpiał, gdzy stracił Syriusza, którego znał ledwie ponad 2 lata... i jak okropnie się czuł widząc na posadzce Wielkiej Sali ciało Remusa... Sad

~*~*~*~

ja miliony razy czytałam ten fragment z zakazanego lasu albo to jak Harry był w dolinie godryka na grobie rodziców albo ten list do Syriusza od Lily to jak opisuje jak Harry uczy się latać na malutkiej miotełce poprostu takie sytuacje mnie rozbrajają i są lepsze niż jaki kolwiek denny wyciskacz łez bo tu płacze sie nie dlatego bo ktoś napisał to specjalnie zeby cos na nas wymóc to sa nasze emocje bo znamy historię bo wiemy jak dużo poświęcono poprostu kochamy ten świat Sad

kurcze nie wiem co sie ze mną dzieje taka sentymentalna się robię

~*~*~*~

dokładnie^ ja czytałam każdą ksiązke i oglądałam każdy film po kilka razy, a i tak zawsze towarzyszą mi takie emocje, że aż sama się sobie dziwie^ jak Harry stał nad grobem rodziców to chyba płakałam najbardziej^^ i kiedy czytałam to kolejny raz to znów płakałam, choć wiedziałam, że wkońcu zwycieży... to trudno było mi sie pogodzić, że oni odeszli^ ten grób, a potem ich zniszczony dom, yo było jakby urzeczywistnieniem tego o czym czytało się przez 6 części... i było niezbitym dowodem na to jak bardzo wspaniałymi ludźmi byli Potterowie...
"Ale oni nie żyją, pomyślał Harry, oni odeszli na zawsze. Te puste słowa nie mogły zmienić faktu, że zmurszałe szczątki jego rodziców spoczywają właśnie tutaj, pod tym kamieniem, pod śniegiem, obojętne na wszystko, pozbawione świadomości. Łzy popłynęły, zanim zdołał je powstrzymać, gorące, lecz natychmiast zamarzające na twarzy, ale cóż za sens ocierać je albo udawać, że nie płyną? Pozwolił im płynąć, zacisnąwszy mocno wargi, patrząc na gruby kożuch śniegu ukrywający przed nim miejsce, w którym spoczywały szczątki Lily i Jamesa, z których teraz zostały zapewne tylko kości albo proch, nie wiedzących, że ich syn stoi tak blisko, z sercem łomocącym w piersiach, żywy, bo oni za niego umarli, i pragnący w tej chwili, by pod tym śniegiem spać wiecznym snem razem z nimi."
piekne słowa;(((((

~*~*~*~

to jest własnie magia tej książki jak dla mnie bo nie ważne ile razy sie ją czyta zawsze mnie wzrusza, rozśmiesza i podnosi na duchu. Jako mała dziewczynka kochałam w niej jedynie czary ale z biegiem czasu zaczełąm doceniać bohaterów, sytuacje, miejsca czy wydarzenia. Pokochałam ten cały magiczny świat i dzięki niemu przetrwałam wiele trudnych chwil po odejściu bliskich bo zawsze wtedy podnosił mnie na duchu mogłam preczytać jak Harry sobie radzi ile razy ma gorzej ode mnie ja przecież mam rodziców on ich nawet nie pamieta a opiekuje sie nim okropne wójostwo zawsze tez imponował mi jego upór i miłośc jaką w sobie miał to jak szanował przyjaciół i jak bardzo był im wierny. A co do 7 części to jeszcze moim zdaniem napis na nagrobku chyba jest fenomenem.

~*~*~*~

mnie najbardziej zawsze imponowała jego odwaga... oraz to, ze mimo wszystko nigdy się nie poddał... że trwał w swoich przekonaniach mimo wszystkiego co go spotkało... że cały czas pozostawał wierny swym ideałom i że tak jak jego Rodzice potrafił oddać życie za przyjaciól...;>

~*~*~*~

Nie chciałabym psuć atmosfery, ale to chyba nie ten temat nieprawdaż Wink

To chyba do tematu Zapamiętane Very Happy

~*~*~*~

no tak, ale wtedy jeszcze tego tematu nie było Anula^

~*~*~*~

Ja też myślę, że jeżeli kogoś uśmiercić to najpierw Jas, a najlepiej całą rodzinę.

~*~*~*~

O tak Jas pójdzie na pierwszy ogień^^

~*~*~*~

Także jestem za Jas, ale wydaje mi się, że patrząc przez pryzmat tego co się stało w ostatniej notce to będzie to Sheryl.